Ik weet niet of ik je nog zie

Nee, dat weet ik ook niet, zeg ik. Volgens mij zou dat best oké zijn toch? Ja, zegt Fien.

Fien was 95 jaar. En woonde precies op de route naar mijn praktijk in Den Dolder. Elke maandagmiddag fietste ik bij haar langs. Dronken we een kopje koffie. Met een koekje. Deden we een loopje in de straat.

Op de vraag, waar kijk je t meest tevreden op terug? zei ze steevast. Ik had een goed huwelijk. Er waren wel eens dingen. Maar daar kwamen we wel uit. En mijn kinderen. Die hebben hun plek gevonden. Prima baan. Fijne kleinkinderen.

Fien had nog maar een wens. Thuis sterven.

Een gewoon gesprek. Maar toch ook ongewoon.