Mijn tempo in groei

Ik sta bij het verkeerslicht vanochtend. Ik ben onderweg naar het station. Vandaag een ochtend intervisie in de bossen bij Dieren. Een ochtend vertragen in de natuur. Vaak heb ik van te voren geen idee welke vraag ik zal voorleggen. Ik kan vaak niet kiezen 😊 Maar al wandelend komt er naar boven wat er naar boven wil komen. De rest mag rijpen onder de grond of vervliegen in de lucht.

Naast mij stopt een moeder met dochter naast zich. Ze geeft haar dochter een dikke kus. ‘Wat is 110 – 80?’ Het blijft lang stil. ‘110 …..’ Een rood stoplicht kan lang duren.. 😉 Dan komt t antwoord ‘30!’ ‘Ja, goed zo! We moeten nog wel meer oefenen. Het moet nog sneller. Vind je ook niet’

Hoe willen we dat onze kinderen leren? Wat heeft jouw kind nodig? Het kind waar jij van houdt en een mooie plek in deze maatschappij gunt?

Een stekje kun je niet uit de grond trekken. Al zou ik dat ook wel eens willen. Elk stekje heeft zijn eigen tijd, ruimte, lucht, zon en regen nodig om te groeien en te bloeien. En dat kan nog wel eens botsen met hoe we de dingen bedacht hebben in systemen.